Tame Impala’nın Deadbeat albümünü dinleyince teknik ve müzikal bir analiz yerine hissettiklerimi yazmaya karar verdim. Albümü dinlerken sanki bir Yeşilçam filminde kaybolmuş gibi hissettim. Renkli ama bir o kadar da hüzünlü atmosfer; parıltılı ışıkların ardında saklanan yalnızlık duygusu, hem müzikal hem duygusal bir zaman yolculuğu gibi geldi. Sonra kendimi şunu düşünürken buldum, ‘Belki de tam bu yüzden, Türkiye’de Tame Impala’nın retro tınıları bu kadar derin bir karşılık buluyor. Çünkü biz o nostaljinin içinde büyüdük.’
Yeşilçam’ın duygusal patlamalarıyla, Tame Impala’nın içe kapanık sözleri arasında şaşırtıcı bir akrabalık var bence. Her iki dünyanın da merkezinde aynı soru dönüyor: “Kendimle baş başa kaldığımda kimim?” Kevin Parker, synth’lerin arasında kendi iç sesine dönüyor; bazen kırgın, bazen anlayışlı, bazen de sadece yorgun. Özellikle “Posthumous Forgiveness” ve “Lost in Yesterday” gibi şarkılarda, geçmişle barışmaya çalışan bir insanın iç monoloğunu dinliyoruz sanki.
İlginçtir ki Kevin Parker bir röportajında, bir dönem sadece Barış Manço ve 70’ler Türk Müziğini dinlediğini ve çok etkilendiğini söyledi. Özellikle Loser‘ın ilham kaynakları arasında çok önemli bir yere ait olduğuna dikkat çekti. Bu, kulağa küçük bir ayrıntı gibi gelse de Deadbeat’in ruhuna çok yakışan bir detay. Çünkü Manço’nun müziğinde de tıpkı Parker’ın yaptığı gibi, hem içsel bir yolculuk hem de nostaljik bir sıcaklık vardır. Her iki sanatçı da geçmişe dönüp, bugünü anlamaya çalışan birer zaman yolcusudur aslında.
Tame Impala’nın Deadbeat’inde yalnızlık dramatik değil, doğal bir hal. Sanki retro renklerle boyanmış bir odada, kendiyle dertleşen bir karakter var karşımızda. Bizi duygusal olarak çeken şey, o yalnızlığın bizde de yankı bulması. Çünkü tıpkı Parker gibi, biz de bazen geçmişe dönüp “ya öyle olmasaydı?” diye sormuyor muyuz?
Müziğin bu kadar modern ve bir o kadar eski hissettirmesinin sebebi de tam burada yatıyor bence. Deadbeat, hem geleceğe bakan bir ses evreni hem de Yeşilçam’ın soluk sarı tonlarında bir ruh hali.
O da tıpkı bizler gibi, yalnızlığını dans ettirerek anlatıyor…
