Çok çabalıyorum ama hep mağdur oluyorum gibi geliyor. Kendimi anlatmakta zorlanıyorum. Benim söylememe gerek kalmadan anlaşılmayı bekliyorum, insanların bana elini uzatmasını istiyorum. Kollanmak istiyorum etrafımdakiler tarafından. Yüzüstü bırakılmaktan korkuyor, bu korkuyla kendimi saklıyorum, değmez diyorum. Hayatın güllük gülistanlık olabileceğine inanmıyorum, mümkün değil, bu yüzden acı çekmenin benim için bir lütuf olduğuna inanıyorum üzüldükçe, kendimi üzecek daha fazla şey buluyorum.
Çabalıyorum ama boşa, hiçbir uğraşımın benim için anlamı yok, arzu duymuyorum yaptığım şeylere karşı. İçinde boğulduğum bir mahkumiyet, kollarımı bağlayan zincirler var gibi hissediyorum. En kötüsü de ben yalnızım. İnsanlar bir yere kadar bana eşlik edebiliyor sonrasında hayat araya giriyor ve ben başkalarına kıyasla hep bir kaç adım geride kalıyorum. Küçük şeylere haz duyup bunlarla yaşama tutunmaya çalışıyorum. Acı içinde yaşayayım diyorum bir süre sonra halimden şikayet etmeden duramıyorum. Kurtarılmak istiyorum ama gün yüzüne gözlerim kör. Benden ne olur bir türlü bilemiyorum. Eskiden olduğum kişiyi, güçlü olabildiğim anlara tutunamıyorum kendimden kopuğum sisin içinde hareketsiz ve biçare yerimde saymaktayım. Ben bu şekilde yapamıyorum.
