And While We Were Here isimli düşük bütçeli bir filmden gördüğüm ve beni merak içinde bırakan bu İtalyan adasını yıllardır ziyaret etmek istiyorum. Napoliden çıkılan bir vapur yolculuğuyla ile ulaştığınız Ischia Porto’da yapılacak çok fazla bir şeyler olduğunu sanmıyorum, fakat bir kere de olsun tarihi kalıntılardan oluşan kaleyi görmek istiyorum. Filmdeki gibi yerel bir italyan restaurantında akşam yemeği yiyip şarabımı içme arzusundayım. Belki de yaşayacağım kaçamak aşkı bu seyahatim üzerinde bulacağım.
Filmin konu aldığı kendini bulma cesaretini keşfetme süreci sancılı geçen bir dönem. Geride bıraktığınız şeyler ve kişiler her zaman hoşnutlukla anılan şeyler olmuyor… Filmin sonunda yıldızımız Jane’in sevgilisini ve kocasını geride bırakıp tek başına trene binmesi, Henrik Ibsen’in ”Nora: Bir Bebek Evi” eserinin son sahnesini andıracak türden. Karakterin bakışlarındaki bilinmezliğe doğru ilerleme konusundaki kararlılığı insanı tereddüte düşürmeyecek bir çeşit karanlık barındırıyor. Filmde ve tiyatro eserinde geçen yaşanmışlıkların ardından karakterlerimizin ikisi de (Jane ve Nora) hayatlarına dair hemen her şeyi – Nora için bu çocuklarını dahi kapsıyor – geride bırakmaya ve geçmişlerinden bağımsızlaşmaya hazır hissederek bir sonraki adımlarını atıyorlar.
Kadınların aynı zamanda erkeklerden ve patriyarkal baskıdan özgürleşmesini vurgulayan bu sahnelerin önemi anlaşılacağı gibi basit senaryolardan fazlasını kapsıyor. Feminizm’e değinen bu iki eserin de göz atmaya değer olacağını düşünüyorum.
