Liste dönüyor. Bakışıyoruz. Kapımın hemen üstündeki hiç hattıyla birbirimizin gözlerinin içine bakıyoruz. Ne o bir söz ediyor ne ben. Duruyoruz. Ne o kımıldayacak gibi ne de ben. Ama dur, bir şey yapıyor. Hareketleniyor, aşağıya doğru uzuyor, kapıdan süzülüp yerlere dolanıyor. Yükseliyor, duvarlara bulanıyor. Duvarları kaplıyor, boşluk yok. Yaklaşıyor fısıldıyor, ellerime dokunuyor. Gözlerimi kapatıyorum, adım at diyor, ürperiyorum.
Nereye gideyim? Bilmiyorum, listeden “Çatal Yürek” yükseliyor. “Buradayım her şeyin ortasında. Hani dere tepe akar gider ya; Boyun eğmez çatal yürek, Bekler durur yol ayrımında.” Yol yaman kokusunu alıyorum, dişlerim kamaşıyor. Damarıma basıyor, öncekilerden farkı yoksa da keskinleşiyor rayihası. Çatal yüreği düşünüyorum, Ali’ye uyuyorum, her harfe kalbimi koyuyorum. Çatal yürekle, cesur yüreği eşleştiriyorum. Benden çok önce de eşleştiğini fark ediyorum, “Önce ne olduysa, yine olacak. Önce ne yapıldıysa, yine yapılacak. Güneşin altında yeni bir şey yok.” Nihil novum sub sole feat amor fati! Bengi dönüş. Bu oda, oluşun takdir edildiği yer oluyor, kendi dilinde yokluğun ayak tabanı var diyesi geliyor.
Şarkı değişiyor, “Ateşi yak, Vur testiyi, vur taşa. Parçalanıyoruz, Parçalanıyoruz. Yanıyoruz, aman! Kaldır kanatları, Değsin yıldızlara.” Harfler lime lime, noktalar, tozlar. Ash to ash, Dust to dust. Harfler uçuşuyor, uçalım aman.
Gözlerimi açıyorum, açmasaydım keşke, açıyorum. Sendeliyorum belki de çöküyorum. Süleyman’ın kuş diliyle selamlanıyorum; “Süleyman kuş dilin bilir dediler, Süleyman var, Süleyman’dan içeru.” Kalkıyorum, harfleri arıyorum, yine kapının üstündeler. Bakışıyoruz. Her kapıdan giriş çıkışım, hattın altında metafora dönüşüyor; çağımının yangını oluyor. Kaderimi seviyorum.
Cambazım, ipin üstünde takla atıyorum, oda boş. Düşmüyorum, kimseye de görünmüyorum, heyecan yok, alkışlar yok. Hiç ses yok. Yer çekimiyle dalaşmıyorum, oluşu takdir ediyorum. Duyuyorum: “Seherin bülbülü öttü, Öttü de murada yetti. Teslim Abdal yükün tuttu. Ne bağ duydu ne bağbancı”
